امسال ماه رمضان در تابستان افتاده و مومنان باید حدودا 15 ساعتی را گرسنه و تشنه سر کنند. که زمان زیادی است و مسلما هم تشنه گی برای بدن ضررهایی دارد و هم خالی ماندن طولانی مدت معده و بعد یک باره – و با دستور آتش(!)- پر کردن آن تا خرخره. اینها چیزهایی است که علم پزشکی امروز آن را ثابت کرده است و تردید در صحت و سقم آنها جایز نیست. البته این ها را همه مان هم می دانیم. به همین خاطر است که جامعه ی دینداران هر ساله با این پرسش درگیرند که چه کنند که روزه گرفتن به بدنشان آسیب نزند. و دقیقا در پاسخ به همین پرسش ناگفته و ضمنی است که هر ساله در موسم صیام برنامه های تلویزیون و مطالب روزنامه ها پر می شوند از اظهارنظرهای کارشناس ها و دکترها و متخصص های تغذیه که هموطنان روزه دار سحری چه بخورند و چقدر بخورند که نه تشنه شان بشود و نه به بدنشان آسیب وارد شود. و به همین ترتیب در وقت افطار هم چقدر بریزند در خندق بلا که معده ی زبان بسته بتواند از پس "پروسس" اش بر بیاید و هنگ نکند!
این حجم از اظهارنظرهای کارشناسان و علم مداران در مورد نحوه ی درست اجرای یک فریضه ی دینی به چه معناست؟ برای چه ما در هنگام اجرای دیگر فرایض و مناسک به سراغ آنها نمی رویم و آنها نیز نیازی نمی بینند که چیزی بگویند؟
گمان می کنم اتفاقی که هر ساله در ماه رمضان می افتد نشان دهنده ی تردید جدی جامعه ی دینداران است که بالاخره کدام را بپذیرند و کدام را رها کنند. علم را و یا دین را... بله. دیندار بودن در دنیای مدرن پدیده ای بغرنج است و موقعیتی دشوار و چنین وضعیتی – نه تنها بر این مورد خاص – که بر کل ماجرای دینداری و علم ورزی در دنیای مدرن حاکم است و روزه نمونه ی ساده و پیش پا افتاده ای از این موقعیت بغرنج است. نمونه ای که به دلیل درگیری مدام و هر ساله بخش وسیعی از جامعه ی دینداران همه با آن به خوبی آشناییم...
دین می گوید از اذان صبح تا اذان مغرب چیزی نخور و ننوش و علم می گوید که چنین کاری می تواند به بدن آسیب برساند. و البته دین مدعی است که ضرر و زیانی در اجرای احکامش نیست و اگر کسی بداند که اجرای حکمی از احکام اسلام برای او ضرر دارد و آن حکم را انجام دهد نه تنها پاداش نخواهد دید که معصیت نیز مرتکب شده است...
همانطور که می بینید مساله بغرنج تر از این حرف هاست... و طبیعتا حکومتی اسلامی نمی تواند – به بهانه ی مضرر بودن عمومی و کلی روزه- حکم به عدم اجرای آن دهد.
به همین خاطر است که رسانه ها به صراحت چیزی نمی گویند. اما کاملا پیداست که چنین تردیدی در درون جامعه وجود دارد. انگار که همه مان این وسط چیزی را پنهان می کنیم. آن حقیقت مگو هم این است که 15 ساعت گرسنگی و تشنه گی آنقدرها هم بی خطر نیست و باید به لطایف الحیل – و به کمک علم مدرن - مضراتش را کم کرد و دوام آورد تا سال دیگر و ماه رمضانی دیگر.
دلیل تولید این همه محتوا – چه در تلویزیون و چه در روزنامه ها و چه در سایت های اینترنتی- در مورد شیوه های تغذیه در ماه رمضان هم همین است. جامعه ی دینداران حس می کند که سالم و سلامت سرکردن ماه صیام نیاز به ترفندها و حیله های علم پزشکی دارد. حسی که کسی جرات بر زبان آوردنش را ندارد.
بالاخره چه باید کرد...؟
*
از قدیم گفته اند شترسواری دولا دولا نمی شود...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر